7 دی ماه 98
7 دی ماه 98 امروز دینای من تونست سه قدم به تنهایی برداره. روزهای زیادی میگذره که به تنهایی چند لحظه می ایسته اما همیشه با لبخند آرام می شینه و جرات ادامه دادن نداره. اما امشب در آخرین روزهای یازده ماهگی با جرات و همون لبخند همیشگی راه افتاد! به نسبت بچه های اطرافم و البته دانیال خیلی زود راه رفتن و شروع کرد. خدا روشکر...
دینا برخلاف جثه کوچولوش اما دختر زرنگیه. خیلی از حرفها رو میفهمه و کاملا میتونه ادای بعضی رفتارها و کلمات رو دربیاره... خدا روشکر...
دندون سومش هم یکی دو هفته است دراومده اما یکی از نیش های بالا نه دو تا جلو! بازم خدا رو شکر...
دلبری های دخترانه رو با جدیت تمام شروع کرده و حسابی یکه تازی میکنه و دل همه رو می بره. رقص های ابتدایی، تکان های دست و کمر و سر به هنگام شنیدن یه آهنگ معمولی، چشم و ابرو کج کردن و ناز و عشوه اومدن و خلاصه دنیایی داریم با دینا...
با دانیال حسابی بازی میکنن و دانیال هم کلی ذوق و شوق برای خواهرش نشون میده... و باز هم خدا رو شکر که فعلا رابطه خوبی دارن.
بعد از اون آبله سخت، که البته من به فکر کردم مریض شده و آبله خیلی سبکی گرفته واشتباه میکردم چون ده روز بعد از خوب شدن دانیال مریض شد، الان وزن گیری نسبتا خوبی داره...
می دونم این روزها زود میگذره و من و بابا بعدها حسابی واسه این روزها دلتنگ میشیم.
دانیال هم داره بزرگ میشه قد میکشه و با همه مشغله هایی که برامون درست میکنه اما باز هم حرف اول و توجه اول خونه ماست...
